Il Gattopardo

Luchino Visconti werd geboren in Milaan als telg uit een oud adellijk geslacht. In de jaren dertig trok hij naar Parijs, waar hij zijn loopbaan als filmmaker begon als assistent-regisseur van Jean Renoir bij de films Toni en Une partie de campagne.
Ossessione (1943) was de eerste film die hij zelf regisseerde en wordt beschouwd als het eerste grote werk van het Italiaans neorealisme. Na de Tweede Wereldoorlog werd Visconti marxist. Die ideologie speelde een belangrijke rol in zijn tweede speelfilm La terra trema (1950).
Daarna brak Visconti met het neorealisme. Voortaan maakte hij gestileerde, bijwijlen zelfs barok aandoende drama’s. De films Le notti bianche (1957), Boccaccio 70 (1961), Il gattopardo (1963), L’Etranger (1967), The Damned (1969), Death in Venice (1971) en L’innocente (1976) gelden als zijn bekendste werken. Met het veelgeprezen Rocco e i suoi fratelli uit 1960 keerde hij nog eenmaal terug naar het neorealisme. 

Terugkerende thema’s in Visconti’s film zijn moreel verval en klassenstrijd tegen de achtergrond van een substantieel veranderende maatschappij. Homoseksualiteit was een thema in Death in Venice en Ludwig. Naast filmregisseur was Visconti ook een gevierd theaterregisseur. 
Hij stierf in 1976 in Rome op 69-jarige leeftijd.